راهنمای نصب Slackware 9.1

ممکن است تابحال در مورد لینوکس Slackware چیزهایی شنیده باشید. لینوکس اسلاکور یکی از قدیمی‌ترین توزیع‌های سیستم‌عامل لینوکس می‌باشد که دارای سیستم بسته‌بندی نرم‌افزار خاص خود (tgz) بوده و مخصوص کاربران «حرفه‌ای» طراحی شده است. این توزیع فاقد هرگونه ابزار مدیریتی گرافیکی است. من مجددا بر روی کلمه حرفه‌ای تاکید می‌کنم چونکه برخلاف توزیع‌های دیگر، شما باید بسیاری از امور را پس از نصب و بصورت دستی انجام دهید.
لینوکس اسلاکور بر روی دو دیسک CD-ROM ارائه می‌شود. مفاهیم کلی نصب لینوکس اسلاکور مانند تمامی توزیع‌های دیگر لینوکس با تفاوت‌های جزیی است. اسلاکور 9.1 به همراه تجهیزات زیر ارائه می‌شود:
- هسته 2.4.22
- محیط KDE نسخه 3.1.4
- محیط Gnome نسخه 2.4
- محیط اداری Koffice نسخه 1.2.1
و تعداد زیادی نرم‌افزار کاربردی دیگر

شروع نصب
مانند تمام توزیع‌های دیگر، جهت شروع نصب لینوکس اسلاکور دیسک شماره ۱ آنرا در درایو قرار داده و سیستم را بوت می‌کنید. ابتدا در مورد زبان صفحه کلید از شما سوال شده و پس از چند ثانیه اعلان ورود به سیستم برای شما نمایش داده می‌شود که باید با کاربر ریشه و بدون کلمه عبور وارد شوید. در این مرحله می‌توانید با استفاده از ابزارهای متنی مانند cfdisk دیسک سخت خود را پارتیشن‌بندی نمایید و یا با تایپ دستور setup برنامه نصب اسلاکور شروع به کار می‌کند. در صورتی که پارتیشن‌های دیسک سخت خود را تغییر دادید، پیش از شروع کردن برنامه نصب، کامپیوتر خود را یکبار reboot نمایید تا تغییرات اعمال شوند. برنامه نصب لینوکس Slackware بصورت متنی می‌باشد. در مرحله نخست نصب، با انتخاب گزینه Setup your swap partitions، پارتیشن swap مورد نیاز را معرفی می‌کنیم. برنامه نصب بطور خودکار پارتیشن‌های swap موجود بر روی دیسک سخت را شناسایی می‌کند و آنرا به فایل fstab اضافه خواهد کرد. پس از معرفی swap برنامه نصب از شما درخواست می‌کند تا پارتیشن‌هایی را که مایل به استفاده از آنها هستید به سیستم معرفی نمایید. لیستی از پارتیشن‌های موجود نمایش داده می‌شود که با انتخاب پارتیشن مورد نظر و فشار دادن کلید Enter شما می‌توانید پارتیشن مورد نظر را فرمت و نقطه اتصال آنرا نیز تعیین کنید. من پارتیشن hda2 روی دیسک سخت خودم را به عنوان پارتیشن boot و پارتیشن hda10 را به عنوان پارتیشن ریشه به سیستم معرفی می‌کنم. پس از اتمام سیستم در صورتی که پارتیشن‌های ویندوز روی سیستم شما پیدا کند، با سوال از شما، آنها را به fstab اضافه خواهد کرد. پس از این مرحله، برنامه نصب منبع نصب را از شما سوال می‌کند. این منابع عبارتند از CD/DVD، دیسک سخت، درایو NFS و... با انتخاب گزینه CD/DVD برنامه نصب درایو را اسکن کرده و دیسک نصب اسلاکور را شناسایی می‌کند. سپس از شما نوع نصب سوال می‌شود. انواع نصب عبارتند از newbie، full، menu، expert و custom. انتخاب گزینه menu را به کاربران متوسط پیشنهاد می‌کنم. با این گزینه شما قادرید تا دسته‌های نرم‌افزاری مورد نیازتان را بصورت بسیار ساده و آسان انتخاب و نصب کنید. گزینه full تمامی نرم‌افزارهای موجود بر روی دیسک‌های نصب را بر روی سیستم نصب خواهد کرد. در مراحل بعدی شما بترتیب بسته‌های نرم‌افزاری گروه‌های مختلف نرم‌افزاری مانند Base System، APPS، Libraries، XAPPS، GNOME، KDE و... را انتخاب و نصب می‌کنید. توضیح اینکه KDE و GNOME بر روی دیسک شماره دو قرار دارند که هنگام نصب از شما درخواست خواهد شد.
پس از اتمام نصب تمامی بسته‌های نرم‌افزاری، نوبت به نصب برنامه مدیر بوت LiLo می‌رسد که آنرا در MBR نصب نمایید. همچنین امکان تنظیم استفاده از FrameBuffer در لیلو نیز موجود می‌باشد. پس از لیلو، باید نوع ماوس سیستم‌تان را تعیین کنید. سپس برنامه نصب از شما در مورد پیکربندی شبکه سوال می‌کند که تنظیمات شبکه مانند نام کامپیوتر، نام حوزه، آدرس IP و ... را باید وارد نمایید.
پس انجام تنظیمات شبکه، سرویس‌های قابل راه‌اندازی در زمان بوت را تعیین می‌کنید (مانند ppp و...) سپس برنامه‌های سرویس‌دهنده مانند Apache، MySQL و... که در زمان بوت راه‌اندازی خواهند شد را انتخاب می‌کنید.
پس از طی این مرحله برنامه نصب از شما در مورد بکارگیری قلم‌های سفارشی در محیط کنسول سوال می‌کند که می‌توانید از آن عبور نمایید. سپس برنامه نصب گزینه‌های انتخاب موقعیت زمانی سیستم را نمایش می‌دهد. پس از این مرحله، باید محیط گرافیکی پیش‌گزیده خود را تعیین کنید. مانند KDE، GNOME و...
آخرین مرحله نصب لینوکس اسلاکور به تنظیم کلمه عبور ریشه اختصاص دارد. پس از اتمام آن، از برنامه نصب خارج شده و در خط فرمان با تایپ دستور reboot سیستم را مجددا بوت کرده و دیسک‌های نصب اسلاکور را خارج می‌کنیم.

تنظیمات پس از نصب
پس از بوت سیستم، اعلان ورود متنی به سیستم نمایش داده می‌شود. نخستین عملی که باید پس از ورود به سیستم انجام دهید، اضافه کردن یک کاربر عادی برای کاربردهای روزانه به سیستم است. با استفاده از دستورات زیر می‌توانید این کار را انجام دهید:

# groupadd alan
# useradd alan -g alan -d /home/alan
# mkdir /home/alan
# chown -R alan:alan /home/alan/
# passwd alan

دستورات فوق یک گروه و کاربر به نام alan به سیستم اضافه کرده، دایرکتوری خانگی آنرا ایجاد و اختصاص می‌دهد و در پایان کلمه عبور آنرا تنظیم می‌کند. پس از ایجاد کاربر عادی می‌توانید از آن برای ورود و استفاده در امور روزمره استفاده کنید.

فعال کردن سایر سخت‌افزارها
برنامه اسلاکور فاقد سیستم شناسایی خودکار سخت‌افزار می‌باشد. بنابراین به احتمال قوی کارت گرافیکی و کارت صوتی و برخی دیگر از سخت‌افزارهای سیستم‌تان تنظیم نشده‌اند. برای فعال شدن سخت‌افزارهای مورد نیازتان باید فایل etc/rc.d/rc.modules/ را با استفاده از ویرایشگر متن مانند vi ویرایش کرده و ماژول‌های سخت‌افزارهای سیستم‌تان را با برداشتن علامت # از جلوی خط مربوطه به آنها فعال نمایید. مثلا کارت صوتی سیستم من از نوع Creative Live است که با برداشتن علامت # از جلوی آن در فایل فوق آنرا فعال می‌کنم:

# Sound Blaster Live support:
/sbin/modprobe emu10k1

برای تمامی سخت‌افزارهای خود که نصب نشده‌اند می‌توانید این کار را انجام دهید. البته برای فعال شدن آنها باید یکبار سیستم را بوت نمایید. البته راه‌دیگری نیز برای تنظیم سخت‌افزارهایتان وجود دارد و آن کامپایل مجدد هسته است که اگر دوست داشته باشید می‌توانید بجای عملیات بالا، هسته را مجددا کامپایل کنید.
شاید فکر کنید که این دیگر چه توزیعی است! ولی فراموش نکنید که این توزیع مخصوص کاربران حرفه‌ای لینوکس طراحی شده است که این کارها برایشان عادی است. پس از طی این مرحله باید Xfree86 را تنظیم کنید تا بتوانید محیط گرافیکی خودتان را راه‌اندازی کنید. برای این کار باید فایل etc/X11/XF86Config/ را ویرایش نمایید. به این منظور دستور زیر را وارد نمایید:

# vi /etc/X11/XF86Config

باید تنظیمات مانیتور، ماوس (که البته نوع آنرا هنگام نصب تعیین کرده بودید) و کارت گرافیکی را انجام دهید. در لینوکس اسلاکور برای تنظیم Xfree86 علاوه بر امکان تنظیم دستی فایل (که می‌توانید اطلاعات آنرا از فایل XF86Config که در جایی موجود دارید الگو بگیرید) چند ابزار دیگر نیز برای تنظیم خودکار یا نیمه خودکار Xfree86 وجود دارند. این ابزارها عبارتند از ابزارهای xf86config، xfree86setup و xf86cfg. دو نرم‌افزار نخست تنها یک فایل پایه‌ای XF86Config ایجاد می‌کنند که شما آنرا باید ویرایش و کامل نمایید. ولی دستور xf86cfg یک محیط گرافیکی جالب برای تنظیم Xfree86 در اختیارتان قرار می‌دهد که در آن تمامی تنظیمات را می‌توانید با چند کلیک ساده انجام دهید. تصویر زیر این محیط را نمایش می‌دهد.

کافی است بر روی آیکون‌های ماوس، مانیتور، صفحه کلید و کارت گرافیکی کلیک راست نموده و گزینه configure را انتخاب کنید. صفحه تنظیمات مربوطه باز خواهد شد. البته ممکن است در این محیط ماوس شما کار نکند. به همین منظور در کنار این پنجره یک ابزار برای حرکت ماوس از روی صفحه کلید فعال می‌باشد. پس از اتمام تنظیمات، بر روی quit کلیک کنید تا از برنامه خارج شوید. برنامه برای ذخیره تنظیمات از شما درخواست خواهد کرد.
اکنون نوبت به اجرای محیط گرافیکی رسیده است. جهت اجرا شدن محیط گرافیکی پیش‌گزیده، دستور startx را اجرا نمایید. محیط گرافیکی اجرا شده و نصب شما تقریبا به پایان رسیده است. با اینکه اسلاکور بصورت پیش‌گزیده از هسته 2.4.22 استفاده می‌کند، ولی سرعت اجرا شدن نرم‌افزارها بطور تعجب بر انگیزی بالاست. به جرات می‌توانم بگویم که یکی از سریع‌ترین توزیع‌هایی است که تاکنون دیده‌ام. حتی مجموعه OpenOffice با سرعت بسیار خوبی اجرا می‌شود.

در پایان باید چند نکته در مورد نرم‌افزارهای کاربردی موجود بر روی اسلاکور مطرح کنم. شاید یکی از نقطه ضعف‌های این توزیع از نظر یک کاربر سطح متوسط کمبود نرم‌افزارهای کاربردی آن می‌باشد. مثلا شما مجموعه OpenOffice را بر روی آن نمی‌بینید و یا هیچ ابزار گرافیکی CD نویس در آن وجود ندارد. البته با در نظر گرفتن اینکه برای یک کاربر حرفه‌ای نصب و اضافه کردن این مجموعه‌ها زحمت چندانی نخواهد داشت، می‌توان راحت‌تر از آن گذشت.
زبان فارسی نیز در آن بخوبی فعال شده و براحتی قادر هستید از قلم‌های فارسی در آن استفاده کنید. قلم‌های فارسی را می‌توانید از پنل کنترل KDE قسمت Admin بخش Font Installer نصب کنید و یا قلم‌ها را در یکی از دایرکتوری‌های قلم محیط Xfree86 کپی نمایید. با اجرای مجدد X قلم‌ها اضافه خواهند شد. (این دایرکتوری‌ها در فایل XF86Config ذکر شده‌اند). امیدوارم از Slackware خود لذت ببرید.

منبع : technotux.com

یا حق ؟

تا ابوالفضل با خدا دست بداد هر دو دست خویش از دست بداد ....
دستان ما باتلاق نشین ها را هم بگیر یا ...

لینوکس و بازی‌های کامپیوتری ۳

پیشرفت بازی‌های کامپیوتری آیینه‌ای از پیشرفت سخت افزار کامپیوترهاست. در دهه ۱۹۷۰، بازی‌های اولیه سیستم‌های یونیکس ساده بودند و امکان اجرای آنها روی اتصالات کند ترمینال‌های مبتنی بر کاراکتر وجود داشت. امروزه بازی‌ها مجموعه‌ای کامل شامل انیمیشن، صوت و گرافیک هستند که بطور کلی پیشرفت صنعت کامپیوتر را نشان می‌دهند.

به عقیده برخی، بازی‌های کامپیوتری می‌تواند دروازه ورود لینوکس به خانه‌ها باشد. امروزه هنوز بازی‌های عمومی برای لینوکس اندک هستند ولی هر روزه بازی‌های جدیدی برای آن ایجاد می‌شوند.

بدست آوردن اطلاعات در مورد بازی‌های لینوکس

برای بدست آوردن اخبار در مورد آخرین بازی‌های لینوکس و همچنین دسترسی به لینک‌هایی برای دانلود آنها، سایت‌های متعددی موجود هستند. برخی از آنها عبارتند از :

- سایت The Linux Game Tome با آدرس http://happypenguin.org: این سایت حاوی اخبار در مورد بازی‌های لینوکس و دارای لینک‌هایی به سایر سایت‌های بازی است. معمولا لینک‌ها به اخبار سایر سایت‌های بازی است. لیست‌هایی از بازی‌هایی که جدیدا ارتقا یافته و یا بررسی شده اند نیز ارائه شده است.

- سایت بازی‌های لینوکس با آدرس http://linuxgames.org: این سایت به شما کمک خواهد کرد تا آخرین اطلاعات را در مورد بازی‌های مورد نظرتان بدست آورید. لینک‌هایی به راهنماهای مختلف و سوالات پرسیده شده و همچنین یک انجمن برای بحث و تبادل نظر در مورد بازی‌های لینوکس وجود دارد. لینک‌هایی به سایر سایت‌های بازی‌های لینوکس نیز فراهم شده است.

- سایت id Software با آدرس http://idsoftware.com: در این سایت اطلاعات و لینک‌هایی برای دانلود نسخه‌های نمایشی بازی‌های Quake و Doom خواهید یافت.

- سایت Tux Games با آدرس http://www.tuxgames.com: در صورتی که آماده خرید یک بازی هستید، این سایت یک سایت مخصوص فروش بازی‌های تجاری لینوکس است. علاوه بر اخبار و بازی‌های گوناگون، این سایت ارائه دهنده لیست پرفروش‌ترین بازی‌ها و بازی‌هایی است که بزودی ارائه خواهند شد.

- سایت LGDC با آدرس http://lgdc.sunsite.dk: در صورتی که قصد دارید خودتان بازی تولید کنید، این سایت منبع خوبی برای شما می‌تواند باشد.

رابط‌های گرافیکی بازی‌ها

بیشتر بازی‌های جدید به یک رابط گرافیکی برای اجرا شدن نیاز دارند. بیشتر این بازی‌ها برای اجرا شدن به همراه سیستم پنجره ای X Window ارائه می‌شوند. سایر رابط‌هایی که برای بازی‌ها وجود دارند، رابط SVGALIB و OpenGL هستند.

رابط X Window

همانطور که از قبل با این رابط آشنایی دارید، این رابط ارائه کننده زیرساختارهای پنجره ای در لینوکس است. بدلیل اینکه X قادر نیست یک فضای کامل روی صفحه نمایش به بازی اختصاص دهد، باعث کاهش کارایی بیشتر بازی‌ها می‌شود.

رابط Linux Super VGA Library

این رابط قادر به ارائه یک صفحه کامل به بازی‌ها است. بازی‌های مبتنی بر این کتابخانه می‌توانند در حالت تمام صفحه (Full Screen) اجرا شوند. بدلیل اینکه SVGALIB بر خلاف X هنگام اجرای بازی مجبور به مدیریت پنجره‌ها و میزکار نیست، بازی‌ها تحت این رابط بهتر و سریعتر اجرا می‌شوند.

هنگامی که یک بازی را که از رابط SVGALIB استفاده می‌کند را اجرا می‌کنید، این بازی، کنترل صفحه نمایش و ماوس را بر عهده می‌گیرد.

رابط OpenGL

بسیاری از بازی‌های پیشرفته لینوکس از این رابط استفاده می‌کنند. این رابط محیطی برای Render کردن پرسرعت گرافیک فراهم می‌آورد. برای دیدن لیستی از بازی‌ها و سایر برنامه‌هایی که از رابط OpenGL استفاده می‌کنند، می‌توانید از صفحه ابزارها و برنامه‌های لینوکس که در سایت OpenGL موجود هستند، در آدرس http://www.opengl.org/users/apps_hardware/applications/linux_apps.html دیدن نمایید.

منبع : technotux.com

لینوکس و بازی‌های کامپیوتری ۲

در مقاله قبلی گفته شد که اجرای بازیهای کامپیوتری نیاز به پشتیبانی سخت افزار و خصوصا شتابدهنده گرافیک دارد و اگر قرار باشد مثالی بزنیم که ثابت می‌کند لینوکس، گرافیک را به شکل عالی آن پشتیبانی می‌کند، باید از فیلم «تایتانیک» نام ببریم. زمانی که فیلم تایتانیک در 19 دسامبر 1997 به روی پرده سینما آمد، برنامه‌نویسان لینوکس به وجد آمدند. البته نه به خاطر خود فیلم یا بازی هنرپیشه‌های آن، بلکه به این دلیل که تایتانیک وجود خود را مدیون سیستم‌عامل لینوکس بود. در واقع شرکت Digital Domain جلوه‌های ویژه این فیلم را (که نیاز به قدرت پردازشی فوق العاده زیادی داشت) با استفاده از 105 کامپیوتر کارگزار لینوکس ایجاد کرده بود.

 Darryl Strauss  که مدیریت این پروژه را به عهده داشت و قبل از آن هم کارهایی نظیر Apollo 13، The Fifth Element، Dante`s Peak و What Dreams May Come را در کارنامه خود داشت، می‌گوید: در این پروژه ما یکی از 500 سوپرکامپیوتر برتر جهان را با لینوکس ایجاد کرده بودیم.

   در همین زمان Strauss درست به همان دلیلی که بسیاری از دیگر شرکت‌ها کارگزارهای اینترنت خود را به لینوکس منتقل می‌کردند، لینوکس را به عنوان سیستم عامل کار خود انتخاب کرد یعنی مجانی بودن لینوکس. در حالی که هر نسخه از اکثر سیستم‌های عامل موجود صدها و بلکه هزارها دلار هزینه به پروژه تحمیل می‌کردند، انتخاب لینوکس باعث شد که این شرکت میلیون‌ها دلار صرفه‌جویی کند.

   Strauss که دستی هم در برنامه‌نویسی تحت یونیکس داشت، می‌دانست که لینوکس حتی زمانی که روی یک PC معمولی هم نصب شده باشد می‌تواند از عهده پردازش کارهای گرافیکی سنگین برآید. به همین دلیل به سراغ کارت‌های گرافیکی Voodoo رفت که در سال 1995 توسط شرکت 3dfx Interactive ارائه شده بودند.

   او می‌گوید «من در سال 1996 نگاهی به قابلیت‌های کارت‌های Voodoo انداختم و به فکرم رسید که می‌توانم از آن برای کار خود استفاده کنم.» در آن سال او 3dfx را متقاعد کرد که به او اجازه دهد Glide را به محیط لینوکس منتقل کند. Glide یک مجموعه دستورات برنامه‌نویسی گرافیک سه‌بعدی است که توسط 3dfx خاص کارت‌های Voodoo ایجاد شده است، اما با استفاده از برخی مبدل‌ها می‌توان آن را برای سایر کارت‌های گرافیکی نیز استفاده کرد. همزمان با به پایان رسیدن کار تولید فیلم تایتانیک، ارائه Glide و Mesa (یک پیاده‌سازی از OpenGL API) نیز گرافیک سه‌بعدی را به دنیای کامپیوترهای شخصی وارد کردند.

   زمانی که Strauss کار روی تایتانیک را به پایان برد، خود را برای یک تغییر آماده می‌دید. او در سال 1998 بعد از شش سال کار در زمینه جلوه‌های ویژه، خود را در این زمینه بازنشست کرد. به این ترتیب او تبدیل به یک نویسنده تمام‌وقت برنامه‌های گرافیکی تحت لینوکس شد و به شرکت Precision Insight پیوست و رهبری پروژه تولید سیستم‌های گرافیکی Xfree86 برای لینوکس را به عهده گرفت.

Strauss تنها کسی نبود که در سال 1997 متوجه بازار بکر لینوکس در زمینه بازی‌های کامپیوتری و پتانسیل موجود در آن شد. Scott Draeker که هم طرفدار لینوکس و هم هواخواه جدی بازی‌های کامپیوتری بود نیز، متوجه این نوزاد شد که نیاز به تربیت و راهنمایی داشت.

   او متوجه تقاضاهای نسبتا زیادی شد که به شرکت‌های تولیدکننده بازی می‌رسید و از آنها می‌خواست که آخرین بازی‌های تحت ویندوز خود را تحت لینوکس نیز عرضه کنند. او می‌گوید: «برخی از مشتری‌های من شرکت‌های تولیدکننده بازی بودند و من می‌دانستم که آنها هرگز به این کار، تن نخواهند داد؛ ولی من این را هم می‌دانستم که کاری باید کرد».

   در یک اقدام غیرمنتظره، او کار خود را رها کرد و تلاشی را آغاز کرد تا تولیدکنندگان بازی‌های کامپیوتری بزرگ و مشهور را برای انتقال محصول خود به لینوکس متقاعد کند. در سال 1998 او برنامه خود را بر بحث با شرکت Activision برای انتقال بازی Civilization: Call to Power به لینوکس متمرکز کرد.

آنچه که کار Draeker در رها کردن کار خود و تلاش در این زمینه را برجسته‌تر می‌سازد این است که او به هیچ وجه یک نویسنده بازی‌های کامپیوتری که شیفته لینوکس شده باشد نیست. رئیس شرکت Loki Interactive Entertainment – که شاید مشهورترین شرکت تولیدکننده بازی‌های تحت لینوکس است – خود یک وکیل است. دانستن این واقعیت شاید باعث شود که بازی‌نویسان تحت لینوکس با دید عمیق‌تری به بازی‌های بعدی که توسط این شرکت تولید می‌شود نگاه کنند. ولی یک نکته را نباید از نظر دور داشت. Draeker عاشق بازی‌های کامپیوتری است، عاشق لینوکس است و با خود عهد کرده است که این دو معشوق خود را در کنار هم قرار دهد.

با تمام مطالب بالا، بازهم تولیدکنندگان بازی که با لینوکس آشنایی نداشتند نوعی ترس از وارد شدن به این عرصه احساس می‌کردند. اما با انتقالی که یکی از برنامه‌نویسان Loki به نام Sam Lantinga انجام داد، کار بازی‌نویسان تحت لینوکس باز هم کمی راحت‌تر شد.

   در سال 1997 این برنامه‌نویس تصمیم گرفت که یورش خود به دنیای بازی‌نویسی را با ایجاد یک بازی جدید به نام Pirates Ho! (pirates.devolution.com) آغاز کند. او یک بررسی روی ابزارهایی که برای نوشتن بازی تحت لینوکس وجود داشتند کرد. نتایج بررسی برای او کاملا ناامید کننده بود. ابزارهای بسیار کمی وجود داشتند که با استفاده از آنها بتوان بازی‌هایی ایجاد کرد که انتقال آنها از یک سیستم‌عامل به سیستم‌عامل دیگر به سادگی انجام شود.

   Lantinga به این نتیجه رسید که یک زبان برنامه‌نویسی گرافیکی مورد نیاز است، که برنامه‌های نوشته شده با آن به سادگی قابل انتقال بین دو محیط مختلف باشند. او با همکاری چند نفر دیگر کتابخانه SDL Simple DirectMedia Layer را ایجاد کردند. هر بازی که با استفاده از این کتابخانه نوشته شود، می‌تواند توسط برنامه‌نویسان مسلط به SDL به سرعت (در طی چند هفته یا چند ماه) به یک سیستم عامل دیگر منتقل شود.

   به این ترتیب راه برای عرضه تعداد زیادی از بازی‌های Loki هموار شد. در سال 1999 این شرکت هشت بازی جدید تحت لینوکس منتشر کرد که بیشتر آنها منتقل شده از یک محیط دیگر بودند. طبق گفته Draeker انتقال هر یک از این بازی‌ها به لینوکس بین 12 تا 18 ماه زمان برده است. این بازی‌ها که از تنوع زیادی هم برخوردار بودند و حتما نزد علاقه‌مندان بازی‌های کامپیوتری شناخته شده هستند، عبارتند از:

Civilization: Call to Power

Myth II: Soulblighter

Railroad Tycoon II

Eric`s Ultimate Solitaire

Heretic II

Heroes of Might and Magic 3

Quake III: Arena

Heavy Gear 2

وضعیت فعلی پشتیبانی بازی‌ها در لینوکس

   هنوز هم می‌توان گفت که انتقال بازی‌ها به لینوکس، راحت‌تر از فراهم آوردن امکان یک نصب ساده برای کاربران است. خوشبختانه Loki یک برنامه نصب‌کننده ایجاد کرده است و آن را به صورت سورس‌آزاد منتشر کرده است که با استفاده از آن نصب بازی‌ها کمی آسان‌تر می‌شود. با این حال نصب بازی‌های سه‌بعدی همچنان مشکل است.

   این مشکلات به حدی است که حتی John Carmack هم که خود جزو رهبران این حرکت است، در آنها گرفتار شده است. در یک مکاتبه که میان او و یکی از برنامه‌نویسان Loki به نام Bernd Kreimeier روی mailing list مربوط به Utah GLX انجام شده است، Carmack نوشته است: «برای راه‌اندازی AGP من مجبور شدم که آخرین نسخه از هسته لینوکس را به دست آورم و ماژول newagp را به آن patch کنم. سپس هسته را از نو پیکربندی و آن را کامپایل کردم. سپس ماژول‌های آن را کامپایل کردم. بعد از آن liloرا از نو پیکربندی کردم تا هسته جدید را بشناسد. سپس کامپیوتر را reboot کردم و device مورد نظر خود را insmod کردم و سرانجام موفق شدم که AGP را راه‌اندازی کنم. واقعا برای من قابل تصور نیست که یک کاربر معمولی چگونه می‌تواند چنین کاری را انجام دهد».

در حال حاضر علاقه‌مندان به بازی‌های کامپیوتری تحت لینوکس، برای بازی کردن یکی از بازی‌های سه‌بعدی مجبورند که ابتدا پشتیبانی از کارت گرافیک خود را تحت OpenGL راه‌اندازی کنند. برای این کار باید ابتدا Xfree86 را با استفاده از یک درایور پشتیبانی از امکانات سه‌بعدی، کتابخانه Mesa 3D، Utah GLX و احتمالا Glide کامپایل کنند و سپس بازی مورد نظر خود را نصب و از آن استفاده کنند.

با وجود تمام مطالب گفته شده، هنوز هم نمی‌توان پتانسیل بالایی را که در زمینه بازی‌نویسی تحت لینوکس وجود دارد انکار کرد. به مرور، تمامی تولیدکنندگان سخت‌افزار درایورهای خود را تحت لینوکس عرضه می‌کنند و این باعث می‌شود که نصب بازی‌ها آسان و آسان‌تر شود. علاوه بر این با ارائه Xfree86 4 دیگر کاربران معمولی (در صورتی که در هنگام نصب لینوکس دقت لازم را صورت دهند)، در اکثر موارد نیازی به دانستن نحوه راه‌اندازی گرافیک و صدای سه‌بعدی ندارند و لینوکس در این زمینه به خوبی با ویندوز رقابت می‌کند.

   طبق گفته مسئولان شرکت Nvidia درایورهایی که برای لینوکس نوشته می‌شوند از نظر کارایی برتری قابل توجهی بر نسخه ویندوزی خود دارند. مثلا در مقایسه‌ای که روی بازی Quake III انجام شده است، درایور لینوکس، پنج تصویر در ثانیه بیشتر از درایور ویندوز پشتیبانی می‌کرده است. نتایج مشابهی نیز توسط Rival 3dfx و سایر شرکت‌ها گزارش شده است.

   اگرچه ارائه Xfree86 4 به معنای امکان راه‌اندازی گرافیک سه‌بعدی در یک چشم به هم زدن نیست، ولی حداقل می‌توان گفت که آن را بسیار ساده‌تر کرده است. Joseph Kain که یکی از پنج مهندسی است که در شرکت 3dfx روی درایورهای تحت لینوکس کار می‌کنند، می‌گوید: «نصب و راه‌اندازی گرافیک سه‌بعدی بهبود بسیاری یافته است. با قرار گرفتن OpenGL در دل سیستم Xfree همه چیز از قبل نصب می‌شود». در واقع از جنبه نصب و بروزآوری آسان، لینوکس را می‌توان مشابه ویندوز دانست.»

   از نظر پشتیبانی صدا، کار با نسخه‌های مختلف لینوکس بسیار ساده‌تر شده است و می‌توان آنها را رقیب جدی ویندوز دانست. تمامی نسخه‌های اصلی لینوکس درایورهای صدا و joystick controller را برای اکثر سخت‌افزارهای پرکاربرد ارائه می‌کنند. تولیدکنندگان بازی در این زمینه از دو API مخصوص کار با صدا استفاده می‌کنند: Advanced Linux Sound Architecture و Open Source System. این دو رقابت سختی را با یکدیگر برای تبدیل شدن به API مطلوب برای برنامه‌نویسان دارند.

   در عین حال، راه‌اندازی صدای سه‌بعدی نیز با استفاده از OpenAL بسیار آسان‌تر شده است و بسیاری از ارائه‌کنندگان نسخه‌های لینوکس، OpenALرا در لینوکس خود قرار داده‌اند. Kain اعتقاد دارد که لینوکس با ارائه گرافیک سه‌بعدی و صدای پرکیفیت می‌رود که ویندوز را پشت سر بگذارد. او می‌گوید: «من کسانی را می‌دیدم که محیط کار اصلی آنها ویندوز بود و اصلا برایشان خوشایند نبود که برای بازی کردن سیستمشان را reboot کنند و به ویندوز بروند. حالا لینوکس قادر است همه کارهایی را که ویندوز می‌کند را انجام دهد.»

در حال حاضر شرکت‌های متعددی در زمینه بازی‌های تحت لینوکس فعال هستند. از آن جمله می‌توان شرکت کانادایی Tribsoft (www.tribsoft.com) را نام برد. ولی شرکت Loki بیشترین فعالیت را در این زمینه داشته است. این شرکت در سال 2000 بازی‌های SimCity 3000، Sid Meier`s Alpha Centuri، Soldier of Fortune، Descent 3 و بیش از 12 بازی دیگر را به محیط لینوکس منتقل کرد. در سال 2001نیز بیش از 30 بازی در دستور کار این قرار داشت، اما به سبب بروز برخی مشکلات و الزام این شرکت به یک بازسازماندهی ساختاری، این کار موقتا متوقف شده است. اما مسئولان این شرکت اظهار امیدواری کرده‌اند که مشکلات به سرعت حل شوند و علاوه بر ازسرگیری انتقال بازی‌های روز دنیا به لینوکس، کار تولید بازی‌های بزرگ خاص لینوکس را نیز آغاز کنند.

از سوی دیگر توسعه مستمر پروژه WINE یا همان ویندوز امولاتور باعث می‌شود که بازی‌های تحت ویندوز بیشتری امکان اجرای تحت لینوکس را داشته باشند و از این نظر بسیاری از بازی‌های مورد علاقه کاربران لینوکس به راحتی تحت این سیستم عامل اجرا شوند.    اما بسیاری اعتقاد دارند که در آینده بسیار نزدیک نسخه تحت لینوکس بعضی بازی‌ها ماه‌ها قبل از نسخه تحت ویندوز به بازار خواهد آمد. این اتفاق را باید تحول دیگری در زمینه لینوکس دانست، چون باعث جذب شدن بسیاری از کاربران عادی کامپیوتر به محیط لینوکس خواهد شد و این موفقیتی بزرگ برای لینوکس خواهد بود.

منبع : ccwmagazine

لینوکس و بازی‌های کامپیوتری ۱

تا چندی پیش لینوکس به عنوان محیطی که تنها بازی‌نویسان غیرحرفه‌ای در آن فعالیت داشتند، محیطی بکر و جذاب برای کار در زمینه بازی‌های کامپیوتری به نظر می‌رسید. اما در حال حاضر تعداد زیادی از بازی‌های سورس آزاد – که البته اکثر آنها نسخه‌های hack شده بازی‌های تجاری پرطرفدار هستند – تحت لینوکس وجود دارند. بیشتر این بازی‌ها که به عنوان مثال می‌توان از Quake III، Arena، Civilization: Call to Power، Railroad Tycoon II، Myth II نام برد، در سال‌های اخیر به یک پنگوئن در لوگوی خود مزین شده‌اند.

   اما حقیقتاً برای بسیاری از کاربران عادی کامپیوتر، در انتخاب یک سیستم‌عامل هیچ چیز بدتر از وجود نداشتن بازی‌های بزرگ و جذاب تحت آن نیست. در حالی که نصب یک بازی تحت محیط ویندوز به راحتی یک double click روی ماوس است، تا چندی پیش نصب بازی‌ها تحت لینوکس بسیار مشکل بود، بخصوص نصب یک بازی سه‌بعدی تحت لینوکس را می‌شد با جراحی باز روی قلب یک سیستم کامپیوتر برابر دانست.

   اما شرایط به سرعت تغییر کرده است . در مارس 2000 شرکت ( Loki (www.lokigames.com، بزرگ ترین تولیدکننده بازی‌های کامپیوتری تحت لینوکس، با همکاری شرکت Creative Technologies که یکی از معروف‌ترین تولیدکنندگان سخت‌افزارهای چندرسانه‌ای است، اعلام کردند که به زودی با همکاری یکدیگر یک کتابخانه به نام OpenAL (Open-source Audio Library) عرضه خواهند کرد که به تولیدکنندگان بازی‌های کامپیوتری امکان ایجاد بسیار آسان‌تر درایورهای صدا و پشتیبانی از صدای سه بعدی تحت لینوکس را خواهد داد.

   در حال حاضر لینوکس به خوبی گرافیک و صدای سه‌بعدی را پشتیبانی می‌کند، در نتیجه علاقه به ارائه بازی‌ها تحت لینوکس روز به روز بیشتر می‌شود و این سیستم‌عامل سورس باز می‌رود که به یک بازیگر فعال در زمینه سرگرمی‌های کامپیوتری تبدیل شود.

   همانطور که مایکروسافت با ارتقای DirectX 5به DirectX 6 رضایت خاطر تولیدکنندگان نرم‌افزار و بخصوص بازی‌های کامپیوتری را به دست آورد، ارتقای Xfree86 3 به نگارش 4، عرضه OpenAL و برخی دیگر از محصولاتی که تحت لینوکس ارائه شدند، باعث شدند که هزینه تولید بازی‌های کامپیوتری تحت لینوکس بسیار کمتر شود و در نتیجه بسیاری از شرکت‌ها بازی‌های خود را تحت لینوکس عرضه کردند.

البته بازی‌های کامپیوتری همیشه تحت لینوکس وجود داشته‌اند. تقریبا از همان زمانی که لینوکس پا به عرصه وجود گذاشت، یک برنامه‌نویس جرات خود را با نوشتن یک برنامه تحت X-window امتحان کرد. Asteroids (بر مبنای بازی Arcade)، Smiletris (مشابه بازی Tetris)، و بازی جذاب Mahjongg (نسخه‌ای از بازی Shanghai) که جزو اولین بازی‌های تحت لینوکس بودند، همچنان همراه با آخرین نگارش‌های لینوکس نصب می‌شوند.

   یکی از پرآوازه‌ترین بازی‌های تحت لینوکس، بازی FreeCiv (www.freeciv.org) است که نتیجه یک کار تیمی برای ساختن یک بازی مشابه بازی Civilization است. نوشتن این بازی در سال 1995 آغاز شده است و به مرور به یک بازی چندمحیطی (Multi-platform) تبدیل شده است که بیش از یکصد برنامه‌نویس در ایجاد جنبه‌های مختلف این بازی با یکدیگر همکاری می‌کنند. علاوه‌براین، ویژگی ذاتی لینوکس یعنی پشتیبانی کارهای شبکه‌ای باعث شده است که ایجاد یک بازی چند کاربره یک اولویت اصلی برای ایجادکنندگان این بازی به شمار رود. در واقع FreeCiv ماه‌ها قبل از اینکه شرکت Hasbro Interactive قابلیت بازی چند نفره روی شبکه را در محصول خود قرار دهد، این امکان را فراهم کرده بود.

   در سال 1996 برخی دیگر از بازی‌های مهم دیگر نسخه تحت لینوکس خود را ارائه کردند. بازی Doom که اولین نسخه آن در سال 1993 به اتمام رسیده بود، از امکان دور زدن X-window slow lane و نوشتن اطلاعات مستقیما روی صفحه نمایش استفاده کرد تا محصول خود را تحت لینوکس امتحان کند. این امکان توسط دانشجویان دانشگاه MIT فراهم شده بود. slow lane یک لایه نرم‌افزاری سیستم‌عامل است که عمل نوشتن اطلاعات روی صفحه نمایش را انجام می‌دهد. دور زدن این بخش از سیستم‌عامل و کار مستقیم با صفحه نمایش، افزایش قابل توجهی در سرعت برنامه‌های گرافیکی بوجود می‌آورد. به دنبال این تجربه برخی دیگر از شرکت‌ها نیز از این امکان استفاده کردند و بازی‌های خود را به محیط لینوکس منتقل کردند. اما انتقال یک بازی به محیط لینوکس باعث شد که اکثر تولیدکنندگان بازی‌های کامپیوتری متقاعد شوند که لینوکس را می‌توان یک سیستم‌عامل مناسب برای بازی‌های کامپیوتری دانست. این بازی Quake بود که توسط شرکت id software عرضه شده بود. تولید این بازی در سال 1996 به اتمام رسید و در سال 1997 نسخه سورس‌آزاد آن توسط John Carmack (یکی از برنامه‌نویسان id software) تحت لیسانس GNU منتشر شد و سپس Dave Kirsh (یکی دیگر از برنامه‌نویسان این شرکت) آن را به لینوکس منتقل کرد.

   در حال حاضر شرکت‌ها از Quake III برای نشان دادن قدرت سخت‌افزارها و نسخه لینوکس خود استفاده می‌کنند. بعد از آن John Carmack به عنوان یک فرد ثابت‌قدم در زمینه بازی‌های لینوکس همواره در این زمینه فعال بوده است.

   اما محصول دیگری که تحول قابل توجهی در زمینه بازی‌های لینوکس به وجود آورده است، برنامه WINE (Windows Emulator) است که با استفاده از آن می‌توان بسیاری از بازی‌های تهیه شده برای محیط ویندوز را تحت لینوکس اجرا کرد. به این ترتیب بدون نیاز به هیچ‌گونه تغییری در بازی‌ها و تنها با استفاده از WINE می‌توان بسیاری از بازی‌ها را تحت لینوکس اجرا کرد. فهرستی از بازی‌هایی که امکان اجرا در محیط لینوکس با استفاده از WINEبرای آنها فراهم است در آدرس www.linuxgames.com/wine قرار داده شده است. اما متأسفانه در حال حاضر بسیاری از این بازی‌ها تنها روی کارت‌های گرافیک معدودی اجرا می‌شوند. و امید می رود تا با توسعه روزافزون سیستم عامل لینوکس قابلیتهای جدید از جمله پشتیبانی  بهینه از کلیه سخت افزارهای رایج از طرف شرکتهای عمده تولید کننده سخت افزار به آن افزوده شود .

منبع

کمپایل کردن و پیکربندی مجدد هسته لینوکس

هنگامی که لینوکس را نصب میکنید، در اکثر توزیع‌ها هسته (که قلب سیستم عامل است) بصورت خودکار پیکربندی شده و آماده به کار میشود. قابلیت‌های زیادی مانند انواع راه اندازهای سخت افزار و سرویسهایی که هسته ارائه میکند، در آن گنجانده شده است. گاهی اوقات نیاز به تغییر این قابلیت ها دارید. مانند هنگامی که می‌خواهید قابلیت‌های جدیدی به آن اضافه کنید. در این مواقع نیاز به پیکربندی مجدد هسته خواهید داشت.

نکته : اضافه کردن تمام قابلیت‌ها نیاز به پیکربندی مجدد هسته ندارند. مثلا بسیاری از راه اندازهای سخت افزاری بصورت ماژولهای قابل بارگزاری در هسته (Loadable modules) هستند. از این ماژولها می‌توان برای اضافه کردن قابلیت‌های جدید به هسته استفاده کرد. برای مثال قابلیت PCMCIA از ماژولهای قابل بارگزاری استفاده میکند. برای بارگزاری این ماژولها باید از دستورات insmod و modprobe استفاده کنید.

پیکربندی مجدد هسته کاری خسته کننده است. مثلا طی آن باید به سوالات بسیاری پاسخ دهید که پاسخ برخی از آنها را واقعا نمی‌دانید. در بیشتر موارد پروسه پیکربندی مجدد هسته دارای پاسخهای پیش‌گزیده است. در صورتی که به سوالی بر خوردید که پاسخ آنرا نمی‌دانید، کافی است کلید Enter را فشار دهید. همچنین این کار زمانی را در حدود ۲۰ تا ۹۰ دقیقه، بسته به سخت افزار کامپیوترتان طلب میکند.

برای ساده کردن فرایند پیکربندی مجدد هسته، میتوانید از گزینه xconfig برای پیکربندی در حالت گرافیکی استفاده کنید. با استفاده از دستور make xconfig میتواید دقیقا راه اندازهای مورد نیاز سیستمتان را انتخاب کنید و مجبور به نصب همه راه اندازها نیستید.

تصمیم گیری برای پیکربندی مجدد هسته لینوکس

برخی اوقات بعلت نیازهای کاری مجبور هستید هسته لینوکس را مجددا پیکربندی نمایید.بسیاری از قابلیت های هسته لینوکس بصورت پیش‌گزیده غیر فعال هستند. علت این امر این است که برخی قابلیت ها هنوز در مرحله آزمایش قرار دارند و یا برای کاربردهای عیب زدایی بکار میروند. برای مثال :

- نوع پردازنده و قابلیت های آن : در صورتی که از یک پردازنده 386 یا 486 بدون کمک پردازنده ریاضی استفاده میکنید، باید قابلیت شبیه ساز عملیات ریاضی را در هسته خاموش کنید. همچنین میتوانید با انتخاب دقیق نوع پردازنده خود، مانند 386، 486/Cx486/586/K5/5x86/6x86/Pentium/TSC/K6/K7/PPro/6x86MX و ... عملکرد آنرا بهینه کنید.

-گزینه های شبکه : شبکه بصورت پیش‌گزیده فعال است. حتی اگر به شبکه وصل نباشید. زیرا محیط گرافیکی Xwindow از آن استفاده می‌کند. در صورتی که بخواهید از لینوکس خود بعنوان یک مسیریاب شبکه استفاده کنید، هسته آن نیاز به پیکربندی مجدد دارد. همچنین برخی از گزینه های شبکه مانند X.25 و SPX بصورت پیش‌گزیده غیر فعال هستند.

-ابزارهای مبتنی بر Block : برای برخی از دیسک‌های سخت قدیمی، شما نیاز دارید تا راه اندازهای قدیمی را فعال کنید.

بوسیله ابزارهایی مانند X Kernel Configuration ، میتوانید تعیین کنید که کدام قابلیت ها فعال یا غیر فعال هستند و هسته ای ایجاد کنید که مطابق با نیازهای شما باشد.

نکته : در صورتی که میخواهید سخت افزاری را بطور موقت در سیستمتان نصب کنید، برای شناساندن آن از ماژولهای قابل بارگزاری استفاده کنید. زیرا با استفاده از این قابلیت هرگاه بخواهید میتوانید این ماژولها را نصب کنید یا آنها را بردارید، بدون اینکه هسته را مجبور کنید هنگام عدم وجود آن ابزار تحت فشار کار کند.

نصب کد منبع هسته

برای پیکربندی مجدد هسته به کد منبع آن نیاز دارید. شما می‌توانید آنرا از روی CD های لینوکس خود نصب کنید.در صورتی که کدهای منبع هسته قبلا نصب شده باشند، باید در مسیر usr/src/linux قرار داشته باشند. مثلا usr/src/linux-2.4. در صورتی که کدهای منبع را پیدا نمی‌کنید، باید آنها را نصب نمایید. بسته به اینکه از چه توزیعی استفاده می‌کنید، نحوه نصب متفاوت خواهد بود. مثلا در لینوکس ردهت می‌توانید از بخش Add/Remove Software این کار را انجام دهید و یا بسته tar.gz هسته را از اینترنت گرفته و باز کنید. مهم نیست آنرا در کجا باز می‌کنید.

نکته : همیشه کد منبع آخرین نسخه پایدار یا در حال توسعه هسته را میتوانید از اینترنت دریافت نمایید. کافی است به آدرس http://www.kernel.org مراجعه کنید. البته حجم بسته های کدمنبع در حدود ۳۰-۳۵ مگابایت میباشد.

شروع پیکریندی مجدد هسته

مراحلی که برای انجام پیکربندی مجدد باید انجام دهید شامل انتخاب گزینه‌ها، بررسی نرم افزارهای مورد نیاز، پاک کردن فایل‌های کامپایل شده قبلی و کامپایل کردن هسته جدید است. تمام این مراحل به ترتیب شرح داده خواهند شد.

از سیستم خود حفاظت کنید

هنگام نصب لینوکس ممکن است دیسکت بوت را ایجاد کرده باشید. این دیسکت به شما امکان بوت کردن در صورت عدم کارکردن هسته جدید یا اشکال در کار مدیر بوت گراب را میدهد. در صورتی که این دیسکت را ایجاد نکرده اید، یک فلاپی دیسک خالی در درایو قرار داده و دستور زیر را تایپ کنید:

# mkbootdisk –device /dev/fd0 2.4.21

در صورتی که شماره نسخه هسته شما متفاوت است میتوانید بجای شماره مثال بالا آنرا وارد نمایید.

نکته : فرمان mkbootdisk در مسیر sbin قرار دارد. در صورتی که در حالت عادی اجرا نشد، به این دایرکتوری وارد شده و از آنجا آنرا اجرا نمایید.

آماده سازی برای پیکربندی

برای شروع کار یک پنجره ترمینال باز کرده و به مسیری که فایل‌ها منبع هسته قرار دارند (usr/src/linux-2.4) رفته و دستور زیر را تایپ کنید:

# make mrproper

این دستور هسته را برای پیکربندی آماده میکند. همچنین تمام دایرکتوری‌های پیکربندی را از وجود فایلهای قدیمی‌تر پاک میکند.

اعمال پیکربندی

برای انتخاب گزینه های مورد نیاز خود، باید دستور make را با سوئیچ‌های config ، menuconfig و یا xconfig اجرا نمایید. آسان ترین گزینه، سوئیچ xconfig است. البته باید در حال اجرای یک محیط گرافیکی مانند GNOME یا KDE باشبد. دستور زیر را تایپ کنید (تصویر ۱):

# make xconfig

تصویر ۱ پیکربندی هسته جدید را با گزینه xconfig نشان میدهد

در صورتی که محیط گرافیگی در حال اجرا نیست، میتوانید از دو سوئیچ دیگر استفاده نمایید. سوئیچ config شما را در یک محیط متنی خالص با انبوهی از سوال و جوابها قرار میدهد. سوئیچ menuconfig یک محیط مبتنی بر منو را برای پیکربندی مجدد هسته برای شما فراهم میکند.

استفاده از گزینه های xconfig و menuconfig شما را قادر میسازد تا فقط قسمتهایی را که مایل به تغییر هستید را انتخاب کنید، در حالی که با سوئیچ config باید تمام اجزا را پیکربندی کنید. (تصویر۲)

بررسی وابستگی های نرم افزاری

هنگامی که پیکربندی هسته را به پایان رساندید، تغییرات را ذخیره کرده و دستور زیر را تایپ کنید:

# make dep

این دستور، وابستگی های نرم افزاری هسته را بررسی میکند تا چیزی کم نباشد. پس از این کار باید دایرکتوری های کد منبع را برای کامپایل هسته جدید آماده کنید.

تصویر ۲ پیکربندی هسته جدید را با گزینه menuconfig نشان میدهد

آماده سازی دایرکتوری ها

برای آماده سازی دایرکتوری های کد منبع برای کامپایل کردن هسته جدید باید دستور زیر را اجرا نمایید:

# make clean

کامپایل کردن هسته جدید

شما انتخاب های گوناگونی برای کامپایل کردن هسته جدید دارید. میتوانید image بوت هسته جدید را روی دیسک سخت خود و یا روی یک فلاپی دیسک داشته باشید. داشتن آن روی فلاپی برای آزمایش آن خوب است. میتوانید قبل از نصب هسته جدید آنرا از روی فلاپی دیسک بوت نموده و در صورتی که اشکالی در کار آن وجود داشته باشد، آنرا نصب نکنید.

برای کامپایل کردن هسته جدید و ذخیره آن در فلاپی، یک دیسکت فلاپی در درایو قرار داده و دستور make zdisk را تایپ کنید. برای کامپایل کردن و ذخیره هسته جدید در دیسک سخت، از دستور make zImage استفاده نمایید. در صورتی که حجم image ایجاد شده خیلی زیاد شد، میتوانید از دستور make bzImage استفاده کنید که هسته جمع و جورتری را تحویل شما خواهد داد !

این بخش از کار مدتی طول خواهد کشید. در صورتی که پردازنده شما پردازنده ای قدیمی و کند است، میتوانید تا آماده شدن هسته جدید یک چرت کوچک بزنید! نتیجه نهایی کار یک image فشرده است که در مسیر arch/i386/boot قرار دارد. ممکن است حین کامپایل شدن به پیغام‌های خطایی برخورده و متوقف شوید. در این صورت باید مجددا با استفاده از xconfig یا menuconfig گزینه‌ای را که در آن خطا رخ داده است را تغییر دهید تا خطا رفع شود.

ایجاد و نصب ماژولها

ماژولهای قابل بارگزاری را که همراه هسته کامپایل نمیشوند، باید جداگانه کامپایل و نصب نمایید. برای این کار دستورات زیر را تایپ کنید:

# make modules

# make modules_install

ماژولها در مسیر lib/modules نصب میشوند.برای اضافه کردن ماژولها به سیستم، هنگامی که سیستم عامل در حال اجراست باید از دستورات insmod و modprobe استفاده کنید.

ایجاد image دیسک رم (initrd)

در صورتی که کامپیوتر شما کارت اسکازی ندارد، از این مرحله عبور کنید. در صورتی که شما یک کارت اسکازی دارید که هنگام بوت باید بارگزاری شود، باید یک image دیسک رم ایجاد کنید. ابتدا بررسی کنید کارت اسکازی شما در فایل etc/modules.conf وجود دارد یا خیر. برای مثال :

alias scsi_hostadapter aic7xxx

سپس از دستور mkinitrd برای ایجاد image جدید استفاده کنید. این دستور دو آرگومان دریافت میکند. آرگومان اول نشاندهنده نام image جدید و آرگومان دوم نشاندهنده هسته ای است که ماژولها از آن دریافت میشوند. برای مثال:

# mkinitrd /boot/newinitrd-image 2.4.22

نصب هسته جدید

برای نصب فایلهای هسته جدید در محلهای مربوطه خود باید دستور زیر را تایپ کنید :

# make install

با این دستور هسته جدید نصب شده و یگ گزینه به مدیر بوت گراب اضافه میشود تا بتوانید با هسته جدید سیستم خود را بوت کنید. در صورتی که بصورت خودکار گزینه به گراب اضافه نشد، باید بوسیله ویرایش فایل پیکربندی grub که در مسیر boot/grub/menu.lst قرار دارد، هسته جدید را در آن تعریف نمایید. همانطور که متوجه شده‌اید، در لینوکس میتوانید ۲ یا چند هسته را در کنار هم استفاده نمایید.

بطور کلی پیکربندی مجدد هسته کار دشواری است که تا در انجام آن مهارت پیدا کنید، ممکن است مدت زمانی طول بکشد و ممکن است گاهی مجبور شوید یک هسته را چندین و چندین بار نصب و کامپایل نمایید تا بطور صحیح کار کند.

منبع : technotux.com